ÉÎÄÊÎ À.Ð.
7 àïðåëÿ 1918 ã.
Ãîñïîäèíó çàâåäóþùåìó Ìîñêîâñêèì
Èíñòèòóòîì Ýñïåðàíòî
Àäàìà Ðîìóàëüäîâè÷à Jîäêî,
ïðîæèâ. â Ìîñêâå, Ðàóøñêàÿ íàá., 4.
Ç à ÿ â ë å í è å
Íàñòîÿùèì ïðîøó ïîäâåðãíóòü
ìåíÿ èñïûòàíèþ â Êîìèññèè
Èíñòèòóòà äëÿ ïîëó÷åíèÿ
ñâèäåòåëüñòâà î çíàíèè ìíîþ
ñïåöèàëüíîãî êóðñà Ýñïåðàíòî.
Ïðè ñåì ïðèëàãàþ êâèòàíöèþ î
âçíîñå ìíîþ 10 ðóáëåé â ïîëüçó
Èíñòèòóòà Ýñïåðàíòî.
Àäàì Jîäêî
Ìîñêâà, 7 àïðåëÿ 1918 ã.
Ðåçîëþöèÿ:
Ýêçàìåí
íàçíà÷åí íà 7-å àïðåëÿ íà 12 ÷. äíÿ.
A ux t o b i o
g r a f i o
Mi naskigxis la 24 de decembre 1892 en urbo Sluck
(Minsk'a gubernio). Mia patro,
Romualdo,
filo de
Mikaelo Jodko, estis
litovo kaj mia patrino
Heleno kies
frauxlina nomo estis
Dick, havis la
patron de germana deveno ka [la] patrinon [de] pola nacio.
Tiamaniere mi estas
litovpolgermano, naskigxinta en
Blankrusujo, logxanta en Rusujo kaj konfesanta religion de
Kalvin. Oni komencis min instrui pollingve
suficxe frue, sed neserioze. La rusan lingvon instruis al mi
mia pli agxa frato
Vitoldo (nuntempe
konata citristo) kaj poste rusa maljuna germano
S-ro
Bauxer, kiun mi tre amis malgraux lia severeco.
En la jaro 1903 (auxtune) mi eniris preparan klason de
loka vira gimnazio. En la jaro 1904, kiam mi estis lernanto
de la 1a klaso, mi ricevis pulmobrulumon kaj dum longa
tempo ne povis resanigxi. Kauxze de tio en la unua klaso mi
restis du jarojn anstataux unu. En tiu tempo mi komencis
multege legi. Cxar miaj gepatroj estis tro okupitaj por zorgi
pri mia gimnazia lernado, mi preskayux tute forjxetis miajn
lernolibrojn kaj okupis min per flankaj aferoj, kiuj plej
interesis min; plejparte mi legadis kaj verkadis. Krom
tio, etante lernanto de la 3a klaso, mi
entreprenis eldonon de manskribata jxurnalo
"ÏÐÈÂÅÒ"
(
"Saluton"),
al kiu mi dedicxis preskaux mian tutan tempon. Sekve de tio
mi devis lerni du jarojn ankaux en la tria klaso. En la 4a
klaso mi pli zorgis miajn lecionojn dank'al admonoj de [la]
gepatroj. Sed en la 1910 mi komencis ree min okupi per flankaj
aferoj. Unue, mi farigxis amatoro-bindanto kaj mi bindis
cxion, kio sxajnis esti bindebla. En komenco de la 1911 mi
okaze sciigxis pri Esperanto kaj farigxis gxia varmega
adepto malgraux konstanta persekutado de mia gimnazia
instruistino de franca longvo sinjorino Julio Kjui (Kui), kiu
maksxatante Esperanton sen ia kauxzo, malpermesis al mi gxin
propagandi inter lernantoj kaj, cxar mi sxin malobeis kaj ecx
fondis neoficialan grupon esperantistan, sxi
"faligis"
[super-
skribita:
"malsukcesigis"] min dum ekzameno de
la franca lingvo. El tio rezultis, ke mi devis
ripeti la tutan kurson de kvina klaso en la 1911-1912.
Post tiu tempo mi farigxis jam pli singarda kaj, ne
cxesante propagandi Esperanton, mi akurate estis
plenumanta miajn gimnaziajn devojn. En la 1915 mi finis
la gimnazian kurson kaj eniris komence Kievan
universitaton kaj poste filologian fakultaton de Moskva
universitato (en septembro 1915).
La 19-an de majo 1916 mi estis mobilizita kaj lokigita
en la trian Moskvan kornetan [subskribita per krajono:
"praporsxcxikan"]
lernejon, kies kurson mi finis la 25[-an] de septembro 1916. Kiel
korneto [praporsxcxiko], mi estis delegita [forstrekita kaj
super-
skribita:
"sendita"] en la 197-an
rezervregimenton, kiu trovigxis en urbo Aleksandrov (gubernio
Vladimir). En februaro de la jaro 1917 oni min sendis en la
1-an kuglojxetilistan [forstrekita kaj superskribita:
"mitralilan"]
regimenton en Oranienbauxm. De tie oni tuj min delegis en la
oficiran superan pafartan lernejon (en Oranienbauxm), kies
trimonatan kurson mi finis en majo de la 1917.
Pro revolucio oni min resendis en Aleksandrov, kie mi pro
mia malsaneco okupis diversajn nefrontajn oficojn kaj inter alie
tiun de regimenta fajrestingistestro. En decembro de la sama
jarto mi transiris en la 1-an polan rezervregimenton
en Moskvo kaj nuntempe mi estas liberigota de militservo pro
malbona stato de mia sano.
Kiel esperantisto mi suficxe multe tradukis el
la rusa lingvo. El miaj verkoj estas presitaj ekzemple
"La
Faktoro" de
I.Turgenev (
Lingvo
Internacia, No.5, majo 1914,
"Super
la senfundajxo",
"Larmoj
nevideblaj" de
Zasodimskij,
"Vera heroo" de
Jxukovskij
(
"La Suno Hispana", 1913-1914)
kaj aliaj malgrandaj artikoloj.
Moskvo, 6/IV-18.
Adamo
Jodko
Rezolucioj:
Bone
Korzlinskij
A.Sahxarov
Aktuala tasko de la ruslanda
esperantistaro por progresigi Esperanton
Gxis kiam okazis revolucio en Rusujo, adeptoj
de lingvo internacia Esperanto devis suferi malsukcesojn
kaj diversajn barojn. Ili estis rigardataj ne nur kiel
fantaziuloj, sed ankaux kiel dangxeraj revoluciuloj. Dank'al
tia opinio rusa registaro diversmaniere malhelpis fondon de
esperantaj societoj kaj grupoj, eldonon de gazetoj kaj libroj,
organizon de kongresoj kaj kursoj.
Tial vere estas mirindaj la pacienco kaj persistemo
de niaj pioniroj, kiuj malgraux cxio-cxi propagandis nian
sanktan ideon kaj ofte sukcese.
Sed jen okazis la revolucio. Esperoj kaj
revoj de rusaj esperantistoj sxajnis esti
baldaux efektivigotaj kaj nur la malfelicxa milito ne permesas,
ke ili fine ekspiru libere kaj diru:
"Nun
triumfo de Esperanto dependas de nia deziro!" Do
ili devas ankoraux atendi, gxis ilia sankta ideo venkos
la mondon! Sed oni povas konsoli sin, ke efektivigxo de
la esperoj ja estas pli proksima, ol antauxe kaj ni, rusaj
esperantistoj, devas kauxze de tio vigle
"fosi
nian sulkon", cxar multon ni devas ankoraux fari.
Gxis nun ni laboris dise kaj pro tio ni ne estis
suficxe fortaj kaj auxtoritataj. En diversaj
urboj de Rusujo vere ekzistas propagandaj societoj, sed cxiu
scias, ke multaj el ili
funkcias malbone: mankasnsperto, scio kaj fortoj. Do oni
devas vigligi la ekzistantajn societojn kaj
aperigi novajn, ne forgesante helpi al ili morale kaj
materiale, se tion ili bezonos.
Ni jam havas la centran organizajxon
O.K.T.E.F.,
kiu ludos rolon de unuigilo de niaj fortoj. Sed ni devas gxin
subteni por ke gxi cxiam funkciu regule kaj estu fruktoporta.
Kiam venos pli favoraj cirkonstancoj, kiam
finigxos la
"sxakala batalado" inter
popoloj, oni devas nepre organizi la 3-an tutruslandan
kongreson esperantistan, kiu devas esti bone organizota,
por ke gxin partoprenu multe da samideanoj.
Kongresoj, similaj al tiuj en Peterburgo kaj Kievo, ne havis
ja deziratan propagandan signifon pro
malmulta nombro de kongresintoj.
Dum estonta kongreso oni devas priparoli multajn aferojn
kaj akcepti gravajn decidojn. Sed por ke gxi ne
perdu tempon senbezone, oni devas jam nun prepari diversajn
projektojn kaj por fari la projektojn, oni devas priparoli
diversajn proponojn pere de oficiala presorgano (kiun ni
bedauxrinde ne havas nun, cxar
"La Ondo de
Esperanto" cxesis aperi). Oni devas strecxi
cxiujn siajn fortojn, por ke ni havu nian gazeton nuntempe.
Havante la presorganon ni povos pli facile
propagandi nian lingvon. Ni instigos izolan
esperantistojn, ke ili organizu en iliaj urboj propagandajn
societojn kaj esperantajn kursojn. Pere de nia
O.K.T.E.F.
ni helpos al ili morale kaj materiale. Kompreneble, ni devas
ankaux zorgi, ke enirontaj en nian pacan armeon novaj
gesamideanoj ne sentu mankon de lernolibroj, cxar gxi estas
hontinda, kvankam reala fakto, kies atestantoj ni estas.
Laux mia opinio estas tute nenormale, ke nia nacia
gazetaro preskaux nenion diras pri Esperanto. Ni devas propagandi
persiste nian aferon inter la redaktoroj. Ni verkadu
ruslingve diversajn artikolojn kaj sendu ilin en redakciojn.
Gi estas necesa, cxar gazetaro estas cerbo de la
kulturo. Kompreneble, propagandante, ni devas esti
tute neuxtralaj, memorante, ke cxar Esperanto estas io pli
alta ol nacia interba-
tala politiko, gxi devas esti super cxiuj antauxjugxoj.
Jen estas mallonga skizo pri nuntempa
tasko de rusa samideanaro kaj ni kredas, ke post efektivigo
de cxio, kion mi priparolis supre,
"inter
popoloj dividitaj" elkreskos la nova sento (pri
kiu revas cxiu esperantisto) por eterna gloro de nia geniulo,
amiko de la tuta homaro Doktoro
L.L.Zamenhof.
Moskvo,
7/IV-18.
Adamo
Jodko
Rezolucioj:
Bone
Korzlin[skij]
Bone A.Sahxarov
T.Fridrihxsen
Ïèñüìà èç ÊÃÁ Áåëîðóññêîé ÑÑÐ ñ èçâåùåíèåì î äàëüíåéøåé ñóäüáå Àäàìà Éîäêî. Îí áûë ðàññòðåëÿí â Ìîãèë¸âå 13 ÿíâàðÿ 1938 ãîäà.
Historio.ru — èñòîðèÿ îòå÷åñòâåííîãî äâèæåíèÿ ýñïåðàíòèñòîâ (Ðîññèéñêàÿ èìïåðèÿ, ÑÑÑÐ, ÐÔ).